Mei 2016 ging de knop om, ik was er helemaal klaar mee. Ik slikte sinds een jaar medicatie en was hier zo ontzettend van aangekomen, dat ik besloot er rigoureus weer mee te stoppen. Stiekem in de hoop dat het er net zo snel weer af zou gaan als dat het erbij was gekomen, natuurlijk, maar dit bleek al gauw naïef gedacht. Ik zocht weer een ritme in het sporten en dat had ik gelukkig al snel gevonden. Omdat ik al eerder met voedingsschema’s had gewerkt, dacht ik dat ik dat ik mijn voeding zelf wel onder controle zou krijgen. Toch merkte ik dat ik zoekende bleef. Eerst gewoon gezond eten, dan toch maar een paar weken koolhydraatarm, ik kreeg er geen balans in. Ik viel wel een klein beetje af, maar het zette niet echt zoden aan de dijk. En toen kwam Nick met zijn reddende berichtje: of ik mee wilde doen aan een nieuwe challenge, waarbij ze een groep vrouwen zouden begeleiden in hun training en voeding. Dat was een van de makkelijkste vragen die me ooit was gesteld. “Heel graag!!” was dan ook mijn antwoord.
De start van de Fitclub.
Bijna 30 vrouwen deden er uiteindelijk mee. Het programma zou 16 weken duren, waarvan 6 weken opbouw en 10 weken afbouw. 22 mei gingen we beginnen met een schema van 1500 of 1600calorieën. We moesten gaan letten op onze macro’s (een woord wat de eerste periode dagelijksvoorbij kwam) en kregen elke week een nieuw voedingsschema. Daarnaast moesten we minimaal 3 keer per week komen trainen. Gelukkig deed ik dat al, dus dat was niet zo lastig. De eerste 6 weken opbouw waren een feestje. We mochten zóveel eten en echt wel lekkere dingen. Kwark, ei, brood, wraps, kaas, heerlijk! Daarnaast mochten we elke week een smokkelmaaltijd (ELKE WEEK! Nu achteraf lijkt dat echt nog vaker dan het toen voelde…). De opbouw bleek voor mij al ontzettend waardevol: de centimeters vlogen eraf en ik voelde me er top onder.
Lijkt super tegenstrijdig, maar zoals Nick en Nydia uitleggen: ik heb gewoon al die tijd echt te weinig gegeten, waardoor mijn lichaam de voedingsstoffen die het wel kreeg, allemaal opsloeg. Nu kreeg het voldoende, waardoor het kon gaan verbanden. Bizar hoe makkelijk dingen dan ineens kunnen klinken, al bleef ik in mijn hoofd wel worstelen met het idee dat minder eten dus niet altijd hoeft te zorgen voor afvallen. Toen kwam de afbouwfase. We waren geëindigd op 2100 calorieën en zouden nu elke week 100 calorieën minder gaan eten. Om het proces daarnaast te versnellen kon je voor je ontbijt kiezen voor een half uur cardio. De voedingsschema’s werden elke week soberder en minder gevarieerd. De koolhydraten verdwenen uiteindelijk bijna volledig en als ik op een gegeven moment de vraag kreeg: “Ja maar, wat éét je dan??” dan kon ik kort zijn in mijn antwoord; “kip”. De smokkelmaaltijd mocht nog maar een keer in de vier weken en was dan ook wel echt iets om naar uit te kijken en lastiger dan verwacht. Het voelde als een soort laatste avondmaal: wat eet je in godsnaam als je eindelijk weer eens iets lekkers mag? Dit kostte me rustig een week nadenken!
Het resultaat.
En dan waar het uiteindelijk om draait: het resultaat. Natuurlijk zag ik bij elke meting mijn gewicht, aantal centimeters en vetpercentage omlaag gaan, en natuurlijk werd ik blij van alle lieve complimenten tussendoor, maar toen ik pas echt mijn oude (normale!) kleding weer begon te passen, begon me pas te dagen hoe goed het eigenlijk ging. En toen ik deze foto’s naast elkaar zette, kon mijn dag niet meer stuk. Wooh…